In mijn dorp op een heuvel in Toscane

Het zou niet zo heet zijn. Ik zei iemand voordat ik daar midden in de nacht naar Fakiren ging, de vlucht die me om de twee weken naar mijn Italiaanse baan brengt.
Het zou niet zo heet zijn.

Ik kan niet zeggen dat ik meer dan maximaal twee uur slaap heb gekregen.
Dus vanmorgen waren de ogen ongewoon bewolkt toen ik in de auto stapte.

Val in slaap als een voorhamer in het vliegtuig en werd gewekt door de man bij het raam die naar het toilet moest.
Ik had waarschijnlijk graag gemalen "maar wie moet naar een vlucht van twee uur gaan"!
Maar heb ik dat gedaan? Nee. Dat doe je niet.

Ik was klaar op een helse hitte op het werk en ik was niet verrast.
Maar weet je dat ... nu begin ik te worden geacclimatiseerd.
Ik repareer de mentale overgang en ik doe het zonder problemen.
De nieuwe collectie Drop 2 is bijna klaar.
De monsters bevinden zich in de achterklep van de auto. Ze moeten morgen een beetje worden opgelost.
Dan Boomoomboom klaar.

De beloning, die moe is als een over -aangedreven adelaar, zittend in de auto en naar huis rijden naar Lajatico. En wanneer ik de hellingen naar mijn dorp oprijdt, stroomt het bloed weer in de aderen en zie ik mijn glimlach in de achteruitkijkspiegel.
Als een liefde die gewoon groeit en groeit.

Mijn vriend de kroeg aangetrokken met een nieuwe truffel en zelfgemaakte Taglioni.

O mijn God. En toen plaatsten ze me in de groene troon met een citroensorbet en een zelfgemaakte limoncello.

Denk je dat ik vanavond tevreden en gelukkig zal vallen?
In mijn dorp op een heuvel in Toscane.