Wees niet zo haastig

Ik heb gisteravond 6 uur continu slaap gekregen. Het gebeurt heel zelden. Ik voel me goed als ik wakker word, ook al was het maar 5, dat ik iets extra's had. Een paar uur van het leven -gezondheidsgezondheid, rechtstreeks in het systeem. Het spijkerde me zo ongelooflijk dat ik natuurlijk niet in slaap kon vallen. Mijn dag voor mij zou net zo vol avontuur zijn als gisteren, maar iets minder ruimte voor ongeplande uitbarstingen. Tenminste op de dag die mijn aanwezigheid in de fabrieken zou vereisen om de productie te voltooien om volgende week te worden geleverd.

Ik had een tijd om te passen voor de fabrieken en ik trainde de trap af, de mooiste trappen ter wereld met uitzicht op het dorp en het plein waar mijn ontmoeting zou beginnen. Gianni's "Mancave" was open en ik hoorde hem daar rommelen.

Gianni, Gomorron! Ik klopte om hem niet bang te maken. Oh Maria, Gomorron! Ik heb gedacht! Hij zei in dezelfde adem als hij zuchtte dat hij zo oud zo oud is ... hahah ... en elke keer als ik zeg: Gianni, je bent 71, je bent niet oud. JOOOO, zei hij. Maria, ik heb gedacht. Je moet geen haast hebben. U moet een huis kopen dat bij uw persoonlijkheid past. Anders zul je niet gelukkig zijn. Ik keek hem aan. Mijn vriend, de menselijke kenner. Hij weet dat ik heb besloten dat het een huis in Lajatico zal zijn. Hij weet ook hoe ik moeite heb om het te vinden. Klein dorp, te weinig huizen te koop. Ik kan een hut in een kasteel veranderen. Maar ik kan geen liefde in muren stoppen die onredelijk zijn voor warmte, liefde en geduld.

Vergeet nu niet dat hij van mij zwaaide, niet in een haast Mary.

Wat als iedereen dat dacht. Een huis krijgen dat bij uw unieke persoonlijkheid past. Zouden we dan minder vaak bewegen? Zouden we minder ruzie maken? Zouden we beter slapen? Zou de wereld vaker op gelukkige kleine momenten stoppen? Zou het leven zowel intenser als rustiger zijn tegelijkertijd? Ik dacht aan zijn woorden waar ik de heuvel op liep. Ik beloofde hem echt te denken. En dat ging ik vasthouden.

Amore m.